Dlaczego rozmawiam z dziećmi na trudne tematy?
Oskar i pani Róża Erica – Emmanuela Schmitta jest książką ważną, aczkolwiek podejmującą trudny temat śmierci dziecka.
W tym roku z tą lekturą zmierzyły się moje szóstaki. Ustalając listę lektur, byłam przekonana, że to dobry wybór w obu klasach i kolejny raz wyszłam z lekcji o Oskarze zbudowana świadomością i ciekawością moich uczennic i uczniów.
Postawy MK:
- rozwiązujesz problemy
- rozpoznajesz swoje i innych osób emocje
- potrafisz oceniać analizować, tworzyć hipotezy, oceniać
- odróżniasz fakty od opinii
Rutyny MK:
- 12 pytań
- 5xdlaczego
- Teza, argument, pytanie
- Różne punkty widzenia
- Widzę, myślę, zastanawiam się
- Double Bubble
Pracowaliśmy ze wspomnianą książką Oskar i pani Róża oraz z krótkometrażową animacją „Windup” (https://youtu.be/efGqe1j3RNk).
Cykl lekcji rozpoczęliśmy od rutyny 12 pytań. Klasy szóste podzielone na grupy stworzyły każda po 12 pytań, które następnie ułożyliśmy w kategorie. Kilka pytań w każdej klasie od razu odrzuciliśmy. Kolejne były odrzucane po lekcjach z książką. Część została, bo przecież nie na każde pytanie odnajdziemy odpowiedź.
Na wspomnianej pierwszej lekcji szóstaki podzieliły się również swoimi pierwszymi wrażeniami po lekturze oraz uporządkowały świat przedstawiony, tj. opowiedziały o bohaterach, czasie, miejscu oraz wydarzeniach. Miały również możliwość uporządkowania wiadomości o przynależności omawianego tekstu do rodzaju literackiego.
Na koniec uczennice i uczniowie zastanowili się, czy ta książka jest dla wszystkich. Pojawiły się różne stanowiska w ciekawy sposób argumentowane.
Podczas kolejnego spotkania przyjrzeliśmy się relacji Oskara i rodziców.
Punktem wyjścia był fragment, w którym Oskar przypadkiem dowiaduje się, że jego operacja się nie udała. Uczennice i uczniowie wykorzystując rutynę Różne punkty widzenia, zastanowili się i zapisali myśli oraz emocje, jakie mogły towarzyszyć Oskarowi, rodzicom, pani Róży oraz doktorowi we wspomnianej sytuacji.
Następnie skoncentrowaliśmy się na rodzicach i próbie zrozumienia, dlaczego nie chcieli powiedzieć swojemu synowi, że umiera.
Pomogła moim uczniom i uczennicom rutyna 5xdlaczego.
Dlaczego rodzice nie chcą powiedzieć Oskarowi, że umiera?
↓
Ponieważ nie wiedzą, jak Oskar to przyjmie.
↓
Ponieważ rozmowa o śmierci dziecka jest trudna.
↓
Bo ludzie nie potrafią zaakceptować śmierci dziecka.
↓
Ponieważ dziecko ma całe życie przed sobą.
↓
Ponieważ naturalne jest, że człowiek żyje długo.
Dzięki rutynie oraz chwili zastanowienia uczennice i uczniowie mogli spróbować zrozumieć punkt widzenia rodziców i odnaleźli przyczynę ich początkowego zagubienia.
Na kolejnym spotkaniu porozmawialiśmy również o roli pani Róży w życiu Oskara. Zastanawialiśmy się, co dała chłopcu zabawa w 12 dni. Jaki miała sens w obliczu śmierci? Co dało Oskarowi pisanie listów do boga?
Następnie obejrzeliśmy krótkometrażową animację „Windup”. Za pomocą rutyny Widzę… szóstaki oddzieliły fakty od opinii. Po prezentacji kilku wykonanych zadań porozmawialiśmy o filmie oraz refleksjach uczennic i uczniów.
Na koniec za pomocą rutyny Doubble Bubble porównaliśmy tatę dziewczynki z animacji oraz rodziców Oskara. Szóstaki z dociekliwością i uważnością pochyliły się nad wspomnianymi postaciami. Padały różne ciekawe spostrzeżenia, np. zarówno tata z animacji jak i rodzice Oskara kochają swoje dzieci, ale różnicą jest to, że tata dziewczynki spędza przy niej każdy dzień i noc, a rodzice Oskara początkowo rzadko bywali w szpitalu.
Na koniec naszych spotkań z książką Schmitta zapytałam uczniów, czy dobrze, że omówiliśmy w tym roku tę książkę. Jednogłośnie szóstaki stwierdziły, że była to jedna z lepszych lektur, dzięki której dowiedziały się, że można cieszyć się każdym dniem nawet w trudnych sytuacjach. Ta książka uświadomiła im też, że przyjaźń z innymi i relacje z rodzicami są bardzo ważne.
I właśnie dlatego lubię rozmawiać z moimi uczennicami i uczniami na trudne tematy. A książki poruszające je pozwalają nam zrozumieć emocje innych oraz zakwestionować często powtarzane prawdy.
Nie bójmy się bać rozmawiać o trudnych sytuacjach z dziećmi, ale pokonujmy ten lęk. Z takich spotkań jak opisane wyżej wychodzę z głową pełną refleksji i nowych spojrzeń na świat podarowanych przez uczniów i uczennice.
Kasia Bębenek