Co wspólnego z powrotem do szkoły ma kapelusz?

Co wspólnego z powrotem do szkoły ma kapelusz?

Wszyscy deklarowaliśmy, że niczego bardziej nie pragniemy niż powrotu do normalności. Tymczasem, kiedy w mediach pojawiła się informacja, że to już, że naprawdę wracamy, poczuliśmy się …bardzo różnie. Stąd takie, a nie inne, moje spotkanie z uczniami.

 

Na początku lekcji poprosiłam uczniów, aby odpowiedzieli na pytanie „Co czujesz w związku z powrotem do szkoły?” Wykorzystałam do tego Jamboard, który gwarantuje uczniom anonimowość, a tym samym poczucie bezpieczeństwa.

 

 

 

Uczniom towarzyszą różne emocje, wśród nich pojawia się strach, niepokój, niepewność.

 

 

Wyświetliłam na ekranie rysunek Tiny Oziewicz z przepięknej książki pt. „Co robią uczucia?”, a następnie poprosiłam klasę, żeby popracowała rutyną WIDZĘ, MYŚLĘ, ZASTANAWIAM SIĘ.

 

Poniżej kilka odpowiedzi.

 

widzę: postać takiego muminka który żongluje

myślę: że ta ilustracja ma głębokie znaczenie

zastanawiam się: że ta sytuacja jest bardzo aktualna z tym co obecnie się dzieje. Że nasz niepokój czasami nakręca się jeszcze bardziej przez to co nas otacza czyli “żongluje”. I tak nakręca się to do gigantycznych rozmiarów.

 

Widzę, że stworek jest zaniepokojony. Myślę, że próbuje panować nad sytuacją. Zastanawiam się, czy sobie poradzi.

 

 

Widzę małego potworka który żongluje, jest smutny. Myślę, że on jest smutny dlatego, że boi się tego co może nastąpić – spadnie mu piłeczka. (Tak samo jest z nami, my też się boimy, że spadnie nam – piłeczka)

 

Widzę – Smutnego i zestresowanego puchatego stworka który żongluję kulami przypominającymi jajka.
Myślę: że stworek nie bez powodu jest smutny.
Zastanawiam się: Czemu jest smutny? Czy ktoś go zmusza do tego żonglowania?

 

 

Następnie uczniowie wysłuchali bajki filozoficznej Michela Piquemala pt. „Kapelusz”.

Poprosiłam, aby podczas słuchania POMYŚLELI o czym opowiada ta historia, czego się z niej dowiedzieli. Bardzo ważne, aby swoje przemyślenia, wnioski zapisali. Kolejny etap polegał na ZNALEZIENIU PARY, uczniowie w szkolnej rzeczywistości wychodzą z ławek i ustalają, co ktoś inny usłyszał, zobaczył w tej historii. W obecnej rzeczywistości wykorzystałam funkcję pokoi na Teamsach. Po powrocie DZIELĄ SIĘ tym, co usłyszeli od swoich partnerów. Istotne jest to, aby skupili się na informacjach, które przekazali im inni.

 

 

 

Lekcję uważam za niezwykle udaną. Pozwoliła nam oswoić powrót do szkoły, ale przede wszystkim uświadomiła, że liczne „potwory”, które paraliżują nasze działanie, tak naprawdę lęgną się w głowie, urastają do „dzikich stworów”, ponieważ niepotrzebnie karmimy je lękiem, ludzkim gadaniem, wyobrażeniami, które często nie mają nic wspólnego z prawdą.

 

 

Kamila Borysewicz